Umowa pożyczki, jako finansowanie własnej działalności

Osoba udzielająca pożyczki zobowiązuje się do przeniesienia na własność biorącego pożyczkę określoną sumę pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, a osoba biorąca pożyczkę zobowiązuje się do zwrotu tej samej sumy pieniędzy lub rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W przypadku spółki z o.o., wspólnik ma prawo udzielić spółce pożyczek na zróżnicowane cele. Niezbędne w warunkach takiej umowy pożyczki nie jest wskazanie sposobu w jaki korzystamy z przedmiotu pożyczki (inaczej aniżeli w przypadku umowy kredytowej). Można zawrzeć jednak postanowienia, które obligują pożyczkobiorcę do korzystania z pożyczonego przedmiotu w pewien jasno określony sposób. Obostrzenie takie może być również obwarowane prawem do odstąpienia ze strony pożyczkodawcy w umowie. Cel, cele, sposoby wykorzystania i przeznaczenia pieniędzy lub przedmiotów w przypadku pożyczek wspólników również mogą być w takiej umowie zawarte.

Jeżeli wszystkie udziały spółki posiada jedynie jeden ze wspólników, oświadczenie woli będzie wymagało formy pisemnej, pod rygorem nieważności. Jeżeli sprawa przekracza zakres typowych czynności dla spółek należy również taki dokument potwierdzić notarialnie. W przypadku jedynego wspólnika mamy również do czynienia z jedyną osobą, która jest członkiem zarządu również taki akt notarialny będzie do ważności takich czynności prawnych wykonywanych przez spółkę. Każda taka czynność przez notariusza jest odnotowana i przekazana do sądu rejestrowego poprzez przesłanie wpisu aktu. Ten sam przepis ma również zastosowanie, gdy umowa pożyczki jest zawierana pomiędzy spółką, a jedynym wspólnikiem, który piastuje funkcję jako jedyny członku zarządu.

Inne formalności związane z taką umową mogą się również pojawić w przypadku, kiedy to wspólnik jest pożyczkodawcą i cudzoziemcem. Może wtedy być konieczne dodatkowo zezwolenie dewizowe do wykonania takiej operacji.

Prawo dewizowe jasno stanowi iż ograniczeniom podlegają między innymi umowy pożyczek od nierezydentów z kraju trzeciego, w których istnieje koniczność spłacenia ponad połowy pożyczki przed upływem jednego roku od zawarcia takiej umowy. Jest to absolutnie podstawowe ograniczenie, z którym mamy do czynienia na zasadach prawa międzynarodowego. Powinno ono być brane pod uwagę wraz ze wszystkimi innymi, ogólnymi zezwoleniami dewizowymi. Zezwolenia dewizowe wynikają z rozporządzenia Ministra Finansów z 3 września 2002 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych. Krajami trzecimi zgodnie z tym rozporządzeniem są wszystkie państwa, które nie należą do Unii Europejskiej ani Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju

                Wszelkie przepisy tego rozporządzenia dają zezwolenie na to, by spółki mające siedzibę w kraju nierezydentów zaciągały pożyczki o terminie spłat ponad połowy kwoty przed upływem roku czasu, jeżeli posiadają oni w tych spółkach udział minimum 10% głosów na zgromadzeniu. W przypadku, kiedy wartość ta wynosi mniej niż 10% kapitału zakładowego konieczne będzie uzyskanie stosownego zezwolenia dewizowego do dokonania transakcji (w przypadku krajów trzecich).

                Udzielenie pożyczki spółce poprzez jej wspólników to na dzień dzisiejszy popularna forma finansowania działalności spółek kapitałowych, która dziś jest szeroko stosowana w biznesie. Jej atrakcyjność jest tym większa z powodu braku podatku przy takiej właśnie transakcji.

                Wszelkie odsetki wynikające z takiej umowy są opodatkowane standardowym podatkiem 19%. Płatnikiem podatku dochodowego w tej wysokości jest pożyczkobiorca. Osoba, która udziela pożyczki nie jest więc zobowiązana do zapłacenia podatku ani wykazywania jej wartości na zeznaniu podatkowym. Podatek winien zostać rozliczony przez firmę, która taką pożyczkę otrzymuje, a przy spłacie powinna zwrócić kwotę zmniejszoną o wartość podatku dochodowego. Podatek ten musi zostać wpłacony do 20 dnia miesiąca, który następuje po miesiącu pobrania podatku. Należy dokonać płatności na rachunek właściwego sobie urzędu skarbowego. Pożyczkobiorca do końca lutego kolejnego roku jest również obowiązany do przesłania pożyczkodawcy (płatnikowi) imiennej informacji odnośnie dochodu czyli PIT.