Jaka jest różnica? Zezwolenie na pobyt stały a pobyt rezydenta długoterminowego UE

 Każdy cudzoziemiec, który od kilku lat mieszka w Polsce i planuje zostać na dłużej, zadaje pytanie - kiedy można uzyskać zezwolenie na pobyt stały? Warto zwrócić uwagę na bardzo powszechny błąd, czyli mylenie pojęć zezwolenia na pobyt stały i zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej. Wybór nieodpowiedniej podstawy do złożenia wniosku może pociągać za sobą negatywną decyzję wojewody w związku z niespełnieniem wymogów.

 Te dwa zezwolenia są bardzo podobne do siebie, tak samo dają prawo do pobytu oraz pracy i są ostatnim zezwoleniem na pobyt przed uzyskaniem obywatelstwa polskiego, jednak można ubiegać się o nie w różnych przypadkach. Podstawowym kryterium ustalenia odpowiedniej podstawy jest posiadanie polskiego pochodzenia lub obywateli Polski wśród członków rodziny. Jeśli spełniasz te kryteria, najprawdopodobniej zezwolenie na pobyt stały będzie odpowiedni.

 Zezwolenie na pobyt stały mogą uzyskać cudzoziemcy o polskich korzeniach, małżonkowie lub dzieci obywateli Polski albo cudzoziemcy przebywający na podstawie statusu uchodźcy, pobytu tolerowanego lub ofiary handlu ludźmi. Ponadto zezwolenie na pobyt stały mogą otrzymać dzieci cudzoziemców, którzy urodzili się w okresie obowiązywania zezwolenia na pobyt stały lub pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej u co najmniej jednego z rodziców.

 Cudzoziemcy należący do pozostałych kategorii, z wyjątkiem tych przebywających w celu podjęcia lub kontynuacji nauki i prowadzenia badań naukowych, mogą uzyskać zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej, jeśli mieszkali w Polsce nieprzerwanie i legalnie przez co najmniej 5 lat oraz posiadają stabilne i regularne źródło dochodu. Tutaj należy zauważyć, że czas nieprzerwanego pobytu jest obliczany na podstawie szczegółowych zasad i należy dokładnie przeanalizować wszystkie pobyty poza Polską, a także rodzaje wiz i zezwoleń na pobyt czasowy.

 Pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się za nieprzerwany w przypadku, gdy żadna przerwa nie przekraczała 6 miesięcy i wszystkie przerwy nie przekraczały łącznie 10 miesięcy w okresie 5 lat, albo żadna przerwa nie przekraczała 12 miesięcy i wszystkie przerwy nie przekraczały w łącznie 18 miesięcy dla posiadaczy "niebieskiej karty". Oczywiście istnieją wyjątki, które muszą zostać udokumentowane - nieobecność w kraju z powodu ważnych okoliczności rodzinnych, oddelegowania, poddania się leczeniu i niektóre inne. Oprócz nieprzerwanego pobytu należy jeszcze zwrócić uwagę na podstawy pobytu z ostatnich 5 lat. Na przykład pobyt na podstawie statusu uchodźcy lub studiów w Polsce liczy się jako połowę, co oznacza, że z 4 lata studiów w 5-letnim okresie liczy się tylko jako
2 lata. Niektóre podstawy pobytu nie są w ogóle liczone, na przykład nauka w polskim gimnazjum, pobyt na podstawie oddelegowania, pobyt w czasie obowiązku powrotu do kraju pochodzenia, pobyt na podstawie wizy Schengen wydanej z przyczyn humanitarnych, w ramach małego ruchu granicznego, a także niektóre inne podstawy.

 Do mniej istotnych różnic między zezwoleniem na pobyt stały a pobytem rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej jest termin ważności karty pobytu, odpowiednio 10 i 5 lat, mimo, że zezwolenie w obu przypadkach jest wydawane na czas nieoznaczony.

 Podsumowując, należy jeszcze raz podkreślić różnicę w wymaganiach, które musi spełnić wnioskodawca: w przypadku stałego pobytu są to polskie korzenie, małżeństwo z obywatelem polskim lub przyczyny humanitarne, a w przypadku długoterminowego rezydenta Unii Europejskiej - wszystkie inne podstawy pobytu cudzoziemca wraz z wymogiem legalnego i nieprzerwanego pobytu przez okres 5 lat.